دیدار و دلجویی از چهره ماندگار دانشگاه کاشان

   از ادیبان و قرآن پژوهان سرآمد نیم قرن اخیر در شهر و دانشگاه کاشان؛ استاد سید محمد راستگوفر است. او حافظ شناسی پرآوازه، قرآن پژوهی ممتاز و مثنوی دانی توانا است.
فراوانی از شهروندان، دانشجویان و استادان این شهر و دانشگاه از کلاس درس، جلسه‌های هفتگی و یا سخنرانی‌های عمومی او بهره برده‌اند. 
حافظه‌ای شگفت، قلمی شیوا و گفتاری شکرین دارد.
از خُلقی حَسن و روحی بلند برخوردار است.
 از تقدیر و تجلیل گریزان است. 
ساده پوشی و بی تکلفی را پیشه ساخته است. 
 دلباخته که نه روگردان از میزها، ریاست‌ها و مسئولیت‌ها بوده است.
بیشتر دقیقه‌های زندگی را بر سر تحقیق و تألیف و تزکیه گذرانده است. 
بندگی را در وارستگی از دلفریبی های دنیا یافته و برای همین آرامش و سکینه در قلبش نشسته است. 
خودش را گرفتار جمع کردن امتیاز، رتبه، مرتبه، پایه، رزومه و ... نساخته‌است و سبک سنتی معلمی و پژوهش‌های اصیل دور از چهارچوب قواعد اداری را بر تولیدهای پرتعداد و کم مایه ترجیح داده است.
وقتی کتاب‌هایش در حوزه‌های قرآنی و ادبی کتاب سال شد یا وقتی آثارش برگزیده جشنواره‌ها و کنفرانس‌ها شد یا وقتی بزرگترین استادان این مرز و بوم برای دیدنش به کاشان می‌آمدند؛ در منش، پوشش و باورش تغییر و تفاوتی پیدا نشد. 
حقیقتا چقدر باید بگذرد تا چنین دردانهٔ یگانه‌ای در کرسی استادی دانشگاه کاشان؛ ظهور کند.
در سرآغاز مهر ماه ۱۴۰۳ در شبی شعرگون، سرپرست دانشگاه کاشان، اعضای گروه ادبیات و تنی چند از دیگرگروهای دانشگاه، برای دیدار و دلجویی دکتر سید محمد راستگوفر استاد بازنشسته دانشگاه کاشان، به منزل استاد رفتند. 
این دیدار شوق‌آفرین و شورافزا بود. استاد مثل همیشه لبریز از آرامش بود. 
دوساعتی از هر دری سخنی رفت. از روزگار ماضی و فعلی دانشگاه تا حافظ خوانی استاد و شعر خوانی دیگر حاضران. 
شبی خوش بود و ساعت سریع می‌گذشت. 
دو چیز هم قرار پی‌آمد این نشست شد: یکی تأکید بر حضور و تدریس و نیز محفل‌های عمومی استاد در دانشگاه کاشان و دیگری از سرگیری کلاس‌های هفتگی تفسیر حافظ و مثنوی در خانه عطارها.